Najważniejsze informacje o Kampinoskim PN

Położenie	woj. mazowieckie
Data utworzenia	16 stycznia 1959
Powierzchnia – leśna – uprawna – wodna	385,44 km² 275,66 km² 79,5 km² 1,84 km²
Pow. ochrony – ścisłej – częściowej – krajobrazu	46,38 km² 309,9 km² 29,16 km²
Powierzchnia otuliny	377,56 km²
Długość szlaków turystycznych	1230,8 km
Odwiedzających rocznie	1 milion
Siedziba	ul. Tetmajera 38, 05-080 Izabelin

Logo parku

Kampinoski Park Narodowy – polski park narodowy utworzony w 1959 roku w województwie warszawskim (obecnie województwo mazowieckie). Jest drugi co do wielkości PN w Polsce.

21 stycznia 2000 KPN został wpisany na światową listę rezerwatów biosfery UNESCO.

Obejmuje tereny Puszczy Kampinoskiej w pradolinie Wisły, w zachodniej części Kotliny Warszawskiej. W puszczy, która jest pozostałością po Puszczy Mazowieckiej, zaczęto karczowanie polan, uprawę ziemi i budowę osad w XVII w. Osady rozrastały się w miarę powiększania areału rolnego. W XX wieku sytuacja uległa zmianie. Od końca lat 70. ziemia jest wykupowana przez KPN i stopniowo zalesiana, a osadnictwo ograniczane. Na odtworzenie boru potrzeba 150 lat, by powstał najbardziej cenny drzewostan grądowy – 350 do 400 lat. Powierzchnia parku wynosi 38 544 ha, powierzchnia otuliny 37 756 ha.

Wydmy powstałe w pradolinie Wisły i obszary bagienne są najbardziej charakterystycznymi elementami tutejszego krajobrazu. Wydmy Parku uważane są za najlepiej zachowany kompleks wydm śródlądowych w skali Europy. Tak kontrastowe środowiska sprzyjają różnorodności świata roślin i zwierząt. Bagna porośnięte są roślinnością łąkową, turzycami, zaroślami i lasami bagiennymi, do których należą występujące w Parku lasy olsowe i łęgowe. Najczęściej spotykanym w Puszczy Kampinoskiej zespołem leśnym jest kontynentalny bór sosnowy świeży. Z dębów stanowiących tu ważną domieszkę – około 10% – występują trzy gatunki, dwa rodzime: dąb szypułkowy i dąb bezszypułkowy oraz pochodzący z Ameryki dąb czerwony.

Park i dolina nieuregulowanej Wisły ze starorzeczami, piaszczystymi łachami, wyspami i zaroślami stanowią ważne miejsce bytowania wielu zwierząt. Wśród nich znajdują się gatunki przywrócone naturze: łoś – będący symbolem parku, bóbr oraz ryś.

Tereny Parku mają bogatą historię, związaną z walkami o niepodległość. Miały tu miejsce walki powstańcze w 1794 i 1863, walki armii Poznań we wrześniu 1939, a także walki w 1944. Znajdują się tu: mogiły powstańców z 1863, cmentarz partyzantów, jak również cmentarz w Palmirach, na którym spoczywają Polacy rozstrzelani przez Niemców w latach 1939–1944.

Na terenie parku dozwolona jest turystyka piesza, rowerowa i konna. Służą jej znakowane szlaki turystyczne o długości około 360 km oraz Kampinoski Szlak Rowerowy o długości 144,5 km. W okresie wiosenno-letnim bardzo atrakcyjnym środkiem dojazdu na północno-zachodni skraj parku, do Wilczy Tułowskich, jest zabytkowa kolej wąskotorowa z Sochaczewa.

Obszar parku został uznany przez Parlament Europejski za ostoję ptaków o randze europejskiej. W 2000 KPN wraz z otuliną został wpisany na listę rezerwatów biosfery jako Rezerwat Biosfery „Puszcza Kampinoska”. Strefę centralną rezerwatu tworzą obszary ochrony ścisłej parku, strefę buforową obszary ochrony częściowej i krajobrazowej, zaś strefą przejściową jest otulina.

Historia Kampinoskiego PN

W latach trzydziestych utworzono w Puszczy Kampinoskiej pierwsze rezerwaty (Granica, Sieraków, Zamczysko) za sprawą badań Romana (badania florystyczno-fitosocjologiczne) i Jadwigi (badania geomorfologiczno-geologiczne) Kobendzów.

Park został powołany rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16. stycznia 1959 roku. Został założony na powierzchni 407 km². Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 25 września 1997 jego powierzchnia została zmieniona na 385,4433 km².

Położenie Kampinoskiego PN

Pierwotnie położony w powiatach nowodworskim, pruszkowskim i sochaczewskim w województwie warszawskim. Rozciąga się na północny zachód od Warszawy. Pokrywa się z terenami Puszczy Kampinoskiej.

Gatunki i flora Kampinoskiego PN

Ssaki:

• łoś (od 1951)
• bóbr (w kwietniu 1980 r. wypuszczonych zostało 7 osobników)^[6]
• ryś (od 1992)
• wilk
• wydra europejska
• kuna leśna
• lis
• jeż wschodni
• jenot azjatycki
• sarna
• jeleń
• dzik
• nietoperz
• borsuk europejski

Ptaki:

• sowa błotna
• bocian czarny
• bocian biały
• żuraw
• derkacz
• bąk zwyczajny
• bączek
• zimorodek zwyczajny
• wodniczka
• orlik krzykliwy
• błotniak
• rybitwy
• dzięcioły
• puchacz

Flora

Lasy stanowią 70% powierzchni Kampinoskiego Parku Narodowego. Dominującym siedliskiem roślinnym jest bór świeży.

drzewa:

• dąb
• brzoza
• jesion
• olcha
• topola

relikty glacjalne:

• chamedafne północna
• zimoziół północny
• goździk piaskowy
• łyszczec baldachogronowy
• sasanka łąkowa
• wężymord stepowy
• owsica łąkowa
• wiśnia kwaśna

element subatlantycki:

• goździeniec okółkowy
• chroszcz nagołodygowy
• skalnica ziarnista
• wąkrota zwyczajna
• prosiennicznik nagi
• tomka oścista

gatunki subkontynentalne (oprócz ww. reliktów):

• leniec bezpodkwiatkowy
• krwawnik pannoński
• kocanki piaskowe

gatunki górskie:

• paproć górska
• paprotnik kolczysty
• nerecznica górska
• świerzbnica leśna
• pępawa miękka

gatunki borealne i borealno-górskie:

• widłak goździsty
• nerecznica grzebieniasta
• wierzba czarniawa
• pomocnik baldaszkowy

Kilka zdjęć przedstawiających Kampinoski PN i jego gatunki